ΒΛΑΣΤΗΣΗ
Με
τον όρο βλάστηση εννοούμε τον τρόπο με τον οποίο τα φυτά σχηματίζουν
διάφορες ομάδες στο φυσικό περιβάλλον. Η βλάστηση στην Πάρνηθα
είναι αποτέλεσμα συνεπίδρασης πολλών παραγόντων και κυρίως της
χλωρίδας, του γενικού κλίματος, της ορεογραφικής διαμόρφωσης,
της πετρολογικής και γεωλογικής σύστασης, του εδάφους, αλλά
και της ανθρώπινης επίδρασης, η οποία εμφανίζεται στην ιστορική
εξέλιξη και την οικονομική δομή της περιοχής.
Σε
ένα βουνό η βλάστηση αλλάζει όσο διαφοροποιείται το υψόμετρο.
Στην Πάρνηθα μπορούμε να διακρίνουμε τρεις κύριες ζώνες βλάστησης.
Ξεκινώντας από χαμηλά, συναντούμε τα φρύγανα, που είναι χαμηλοί
θάμνοι που αντέχουν στην ξηρασία και οι οποίοι αναμειγνύονται
σε μεγάλο βαθμό με μακκία βλάστηση (αείφυλλοι πλατύφυλλοι θάμνοι)
και με πευκοδάσος. Αυτή η ζώνη μείξης εκτείνεται από τα 300-800μ
υψόμετρο. Αμέσως μετά το πεύκο αναμειγνύεται με το έλατο και
από τα 900-1.400μ υψόμετρο, συναντάμε το ελατοδάσος με την περίφημη
κεφαλληνιακή ελάτη, ενδημική στην Ελλάδα. Παράλληλα, υπάρχει
και μια τρίτη ζώνη βλάστησης, η εξωδασική, η οποία συναντάται
στις υψηλές κορυφές του βουνού και απαρτίζεται από χαμηλούς
θάμνους και πόες που συναντώνται και στις υπαλπικές περιοχές
της χώρας μας. Στις κοίτες των ρεμάτων επικρατεί η παραρεμάτια
βλάστηση, ενώ στις βραχώδεις και απόκρημνες περιοχές του βουνού,
συναντάμε πολλά χασμόφυτα. Σε κάποιες περιοχές του βουνού υπάρχουν
συστάδες από φυλλοβόλες δρύες. Επίσης, χρήσιμο
είναι να αναφερθεί και η παρουσία αρκετών οροπεδίων και λιβαδιών
στην Πάρνηθα, τα οποία αν και δεν αντιπροσωπεύουν μεγάλη έκταση,
είναι πολύ σπουδαία για την επιβίωση της άγριας πανίδας και
ιδίως του πληθυσμού του ελαφιού.
Υπάρχει
τέλος, πλήθος άλλων δασικών ειδών όπως Cedrus libani –
κέδρος του Λιβάνου, Quercus frainetto – δρυς η πλατύφυλλη,
Q. petraea – ρουπάκι, Ulmus minor – φτελιά,
Populus alba – λεύκα η λευκή, Pinus pinea
– κουκουναριά κτλ. που βρίσκονται είτε διάσπαρτα σε όλη την
έκταση είτε αποτελούν δενδροστοιχίες κατά μήκος των δρόμων.
Τα άτομα αυτά προήλθαν κυρίως από τεχνητές φυτεύσεις και κατά
το μεγαλύτερο ποσοστό τους βρίσκονται στο Τατόι.
Ο
διαχωρισμός και η διαδοχή των
βασικών διαπλάσεων κάθε άλλο παρά σαφής είναι. Ανάλογα με το
ανάγλυφο, την έκθεση, τον βαθμό ανθρώπινης επέμβασης (υλοτομία,
βόσκηση κτλ.), τις φυσικές καταστροφές (πυρκαγιές, επιδημίες
εντόμων κτλ.), το βασικό πέτρωμα, την διάβρωση, την διάρκεια
και ποσότητα ροής του νερού στα ρέματα κτλ. δημιουργούνται ενδιάμεσες
διαβαθμίσεις ανάμεσα στις διάφορες διαπλάσεις.
